Na een redelijk normaal verlopen jeugd kwam Niek rond middelbare schooltijd in aanraking met house muziek. Vooral Prodigy-achtige dingen kregen in eerste instantie de voorkeur. Maar na langdurig bloot te zijn gesteld aan de eerste varianten van de gabber kon een bezoek aan een eerste hardcore party niet uitblijven. En met Sporthallen Zuid om de hoek raak je natuurlijk snel verwend. Hardcore feesten waren cool, maar toch vooral met de hectische Hellraiser sound. Niet veel feesten waren hard genoeg, dus vaak naar feesten was er niet bij. Maar wel intussen zoveel mogelijk goede platen kopen, waar steeds de laatste centen naar toe gingen. Zo bouwde hij een platencollectie op die op z’n zachtst gezegd bewonderenswaardig te noemen is. Toch kwam het maar niet van zelf draaien. Dat deden andere DJ’s tenslotte al.

Toen de hardcore eind jaren ’90 de ‘new-style’ wending kreeg, inspireerde dit Niek om toch het draaien eens serieus op te gaan pakken. Zo’n vette stijl als de Hellraiser sound mocht natuurlijk niet zomaar aan de kant gezet worden. Stug doorgaan met de oude stijl, vaak tot ergernis van de mensen die vonden dat het zogenaamd allemaal zoveel beter was geworden. Toen zijn ontmoeting met Patrick Salvini (eigenaar van Cyndium) uiteindelijk resulteerde in Pandemomium, bleek dat ‘The Darker & Rougher sound of Early Hardcore’ een schot in de roos was. Een sound waar niemand omheen kan. Voor de echte liefhebbers. Een ode aan de hardcore stijl die misschien wel de grootste climaxen heeft gekend.